De app heet Smart Snout en kan je gratis downloaden op je smartphone. Wie zijn hond wil registreren, doet dat eenvoudigweg met een foto van diens neus. Raakt een hond later vermist, dan kunnen eerlijke vinders met een foto van de gevonden hond (of toch: van zijn reukorgaan) op zoek gaan naar de eigenaar.
Is deze app dan overbodig? Toch niet. Het vermoeden dat geen twee hondenneuzen hetzelfde zijn, is groot. We weten bijvoorbeeld al wél dat de definitieve neusafdruk van een hond reeds op een leeftijd van twee maanden gevormd is én dat het neuspatroon gedurende een gans hondenleven gelijk blijft. De app claimt trouwens niet alleen de neusafdruk in overweging te nemen, maar ook de vorm van de neusgaten.
Volgens Watson gaan hondendieven steeds driester te werk en worden microchips zelfs uit levende viervoeters gesneden om hun misdaad te verbergen. Een hondenneus kan je niet verwijderen en vormt volgens hem dus een veel waardevollere manier om vermiste honden te identificeren.
Hoe uniek is een hondenneus?
In Canada wordt de afdruk van een hondenneus al langer gebruikt als uniek identificatiemiddel, net zoals vingerafdrukken gebruikt worden om mensen te herkennen. Toch is er (voorlopig) nog geen bewijs voor die stelling, daarvoor zou je duizenden of misschien wel tienduizenden hondenneuzen moeten vergelijken - een huzarenwerkje waar geen wetenschapper zich al aan waagde.Is deze app dan overbodig? Toch niet. Het vermoeden dat geen twee hondenneuzen hetzelfde zijn, is groot. We weten bijvoorbeeld al wél dat de definitieve neusafdruk van een hond reeds op een leeftijd van twee maanden gevormd is én dat het neuspatroon gedurende een gans hondenleven gelijk blijft. De app claimt trouwens niet alleen de neusafdruk in overweging te nemen, maar ook de vorm van de neusgaten.
Kunnen neusfoto’s de microchip vervangen?
De bedenker van Smart Snout is Bradly Watson, een 44-jarige Brit die zijn eureka-moment kreeg terwijl hij naar een politiereeks keek op TV. Als boeven bij de kraag gevat worden door hun vingerafdruk te nemen, dan zou dezelfde technologie toch ook moeten werken bij honden? Meer nog: wordt de microchip waarmee we standaard onze honden identificeren dan niet geheel overbodig?Volgens Watson gaan hondendieven steeds driester te werk en worden microchips zelfs uit levende viervoeters gesneden om hun misdaad te verbergen. Een hondenneus kan je niet verwijderen en vormt volgens hem dus een veel waardevollere manier om vermiste honden te identificeren.
Hoe werkt de app precies?
Wanneer je de app gedownload hebt, moet je je eerst registreren als eigenaar met je e-mailadres, een wachtwoord, woonplaats en telefoonnummer. Vervolgens kan je overgaan tot het aanmelden van je hond(en). Per hond laad je twee foto’s op: één van de hond in vol ornaat en één close-up van zijn neus. Na het vervolledigen van enkele invulvelden met informatie over je hond (naam, geboortedatum, geslacht, ras en kleur) zit je hond voorgoed in de database.
Zolang de status van je hond op ‘ok’ staat, krijgen derden die een foto van jouw honds neus uploaden geen persoonlijke gegevens te zien. Pas wanneer je hond vermist is en je zijn status in de app aanpast, krijgt een eventuele vinder al jouw details te zien en kan hij je meteen opbellen of mailen. De app is gratis en ook het registreren van honden is kosteloos.
Zolang de app geen gemeengoed wordt en op quasi iedere smartphone te vinden is, lijkt het eerder verloren moeite (en levert het een vals gevoel van veiligheid op) om de neus van je hond openbaar te maken. Pas wanneer er een nationale (of Europese) campagne gevoerd wordt én politie, asielen, dierenartsen … mee op de kar springen, kan je echt spreken van een doorbraak. Natuurlijk kan je het ook omgekeerd bekijken: hoe meer mensen zich als early adopter registreren, hoe voller de database raakt en hoe groter de kans dat ook professionelen de switch maken.
Alleen … nam Beestig-redacteur Femke de proef op de som en fotografeerde ze de neus van haar Friese stabij Mauro als ‘gevonden hond’. Tot haar grote verbazing werd zijn neus achtereenvolgens (met twee verschillende foto’s) gekoppeld aan een weimaraner en een Norfolk terriër - die laatste zelfs mét telefoonnummer van het baasje! Natuurlijk kan je als vinder meteen zien dat er geen gelijkenis is tussen de zwart-wit gevlekte stabij en het kleine, langharige Norfolkje, maar ons vertrouwen in het algoritme smolt weg als sneeuw voor de zon. Ook wanneer Mauro een eigen account kreeg op het platform, leverde het geen juiste match op wanneer zijn neus opnieuw gefotografeerd werd. Hello, cockapoo! De artificiële intelligentie waarop de app beroep doet, vergt dus duidelijk nog wat bijsturing.
Voorlopig lopen we dus allerminst warm van Smart Snout, maar de app staat nog in zijn kinderschoenen. Als zijn herkenningssoftware even performant wordt als de gezichtsherkenning van een iPhone, willen we het graag een nieuwe kans geven. In tussentijd mogen we vooral niet vergeten dat er al een heel goede methode bestaat om honden te identificeren: de microchip. Die kan weliswaar niet door Jan en alleman uitgelezen worden, maar wie reeds de moeite doet om een verloren gelopen hond te vangen zal er vast ook mee naar de dierenarts of de politie gaan. De kans vergroten dat je ooit een weggelopen hond terugvindt, doe je dan ook best door je gegevens in de DogID-database altijd up-to-date te houden én je gegevens openbaar te maken (voor mensen die het chipnummer van je hond uitgelezen hebben). Hoe je dat doet, lees je hier.
Werkt het echt?
De app is volledig gratis en het vergt weinig moeite om je hond(en) erop te registreren. Toch is de kans klein dat hij je in de nabije toekomst helpt je hond terug te vinden, want voorlopig is hij nog maar enkele duizenden keren gedownload. De meeste downloads gebeurden vermoedelijk in het Verenigd Koninkrijk omdat de maker daar in de media kwam met zijn initiatief.Zolang de app geen gemeengoed wordt en op quasi iedere smartphone te vinden is, lijkt het eerder verloren moeite (en levert het een vals gevoel van veiligheid op) om de neus van je hond openbaar te maken. Pas wanneer er een nationale (of Europese) campagne gevoerd wordt én politie, asielen, dierenartsen … mee op de kar springen, kan je echt spreken van een doorbraak. Natuurlijk kan je het ook omgekeerd bekijken: hoe meer mensen zich als early adopter registreren, hoe voller de database raakt en hoe groter de kans dat ook professionelen de switch maken.
Alleen … nam Beestig-redacteur Femke de proef op de som en fotografeerde ze de neus van haar Friese stabij Mauro als ‘gevonden hond’. Tot haar grote verbazing werd zijn neus achtereenvolgens (met twee verschillende foto’s) gekoppeld aan een weimaraner en een Norfolk terriër - die laatste zelfs mét telefoonnummer van het baasje! Natuurlijk kan je als vinder meteen zien dat er geen gelijkenis is tussen de zwart-wit gevlekte stabij en het kleine, langharige Norfolkje, maar ons vertrouwen in het algoritme smolt weg als sneeuw voor de zon. Ook wanneer Mauro een eigen account kreeg op het platform, leverde het geen juiste match op wanneer zijn neus opnieuw gefotografeerd werd. Hello, cockapoo! De artificiële intelligentie waarop de app beroep doet, vergt dus duidelijk nog wat bijsturing.
Voorlopig lopen we dus allerminst warm van Smart Snout, maar de app staat nog in zijn kinderschoenen. Als zijn herkenningssoftware even performant wordt als de gezichtsherkenning van een iPhone, willen we het graag een nieuwe kans geven. In tussentijd mogen we vooral niet vergeten dat er al een heel goede methode bestaat om honden te identificeren: de microchip. Die kan weliswaar niet door Jan en alleman uitgelezen worden, maar wie reeds de moeite doet om een verloren gelopen hond te vangen zal er vast ook mee naar de dierenarts of de politie gaan. De kans vergroten dat je ooit een weggelopen hond terugvindt, doe je dan ook best door je gegevens in de DogID-database altijd up-to-date te houden én je gegevens openbaar te maken (voor mensen die het chipnummer van je hond uitgelezen hebben). Hoe je dat doet, lees je hier.
