De dierenarts telde minstens 5 puppy’s bij zijn echografie, we zijn er dus zeker van dat Ostar straks haar werk nog moet afmaken. Nadat ze haar buik leeggeplast en volgegeten heeft, is ze er weer klaar voor. We zien dat haar lichaam opnieuw begint te persen en ja hoor: een vierde teefje wordt geboren. We weten niet of er nog meer pups in haar buik zitten, maar voor de zekerheid houden we moeder en pups goed in de gaten..
Nog een uur later – het is ondertussen al halfzeven – pikken we de signalen op van nog een zevende pupje. We brengen alles in gereedheid om hem zo goed mogelijk te ontvangen, maar het gaat al mis in het geboortekanaal. Ons laatste reutje wordt levenloos geboren. Zijn vruchtzakje is al volledig opengescheurd en hij zit met zijn pootjes vooruit. Je kan wel proberen om zo’n pupje eruit te helpen, maar dat gaat alleen maar met de hulp van een perswee. Die komt niet op tijd, waardoor het lieve diertje geen schijn van kans krijgt. We proberen ons sterretje nog te reanimeren, maar alle hulp komt te laat.
Dat het ook mis kan gaan, is iets wat je als fokker altijd in het achterhoofd moet houden. In ons allereerste nestje werd een pup geboren met een open verhemelte, iets waar we nu extra goed op letten. Maar je kan nooit alle risico’s uitsluiten. Na zo’n lange dag en nacht met weinig slaap, is de ontreddering groot. We treuren om het verlies van pupje nr. 7, maar we beseffen ook dat er zes andere pups zijn die al onze zorg en liefde heel erg nodig hebben. Het is een heel dubbel gevoel om nu meteen verder te moeten, maar dat hoort erbij. We mogen onze fiere mama nu niet in de steek laten. Zelf neemt ze afscheid door haar doodgeborene uitgebreid te wassen, maar daarna richt ze haar aandacht terug op haar zes kinderen. En zo hoort het ook.
Vier teefjes en twee reutjes die straks allemaal naar een nieuwe thuis vertrekken. Volgende week vertelt Annelies hoe ze op zoek gaat naar gouden mandjes voor Ostars puppy’s.
Intense vreugde en tomeloos verdriet
Ongeveer een uur na pupje vijf geeft Ostar aan dat haar zware taak nog niet voorbij is. Ze perst er opnieuw een reutje uit: 4-2 voor de dames. Ondertussen weten de gretige pups Ostars tepels al goed te vinden. Van zodra ze droog gelikt zijn, kruipen ze instinctief naar haar buik. Je moet het maar doen: bevallen én melk geven tegelijkertijd!Nog een uur later – het is ondertussen al halfzeven – pikken we de signalen op van nog een zevende pupje. We brengen alles in gereedheid om hem zo goed mogelijk te ontvangen, maar het gaat al mis in het geboortekanaal. Ons laatste reutje wordt levenloos geboren. Zijn vruchtzakje is al volledig opengescheurd en hij zit met zijn pootjes vooruit. Je kan wel proberen om zo’n pupje eruit te helpen, maar dat gaat alleen maar met de hulp van een perswee. Die komt niet op tijd, waardoor het lieve diertje geen schijn van kans krijgt. We proberen ons sterretje nog te reanimeren, maar alle hulp komt te laat.
Dat het ook mis kan gaan, is iets wat je als fokker altijd in het achterhoofd moet houden. In ons allereerste nestje werd een pup geboren met een open verhemelte, iets waar we nu extra goed op letten. Maar je kan nooit alle risico’s uitsluiten. Na zo’n lange dag en nacht met weinig slaap, is de ontreddering groot. We treuren om het verlies van pupje nr. 7, maar we beseffen ook dat er zes andere pups zijn die al onze zorg en liefde heel erg nodig hebben. Het is een heel dubbel gevoel om nu meteen verder te moeten, maar dat hoort erbij. We mogen onze fiere mama nu niet in de steek laten. Zelf neemt ze afscheid door haar doodgeborene uitgebreid te wassen, maar daarna richt ze haar aandacht terug op haar zes kinderen. En zo hoort het ook.
Vier teefjes en twee reutjes die straks allemaal naar een nieuwe thuis vertrekken. Volgende week vertelt Annelies hoe ze op zoek gaat naar gouden mandjes voor Ostars puppy’s.
