Beestig

Nee, een rijdende hond is niet oversekst!

De meeste mensen associëren het ‘rijden’ bij honden met voortplantingsdrang. Wanneer een mannelijke hond interesse toont in een vrouwelijke hond op haar vruchtbare moment – een loops teefje dus – klopt dat inderdaad en is het zelfs perfect normaal gedrag. 
 
Maar het zijn niet alleen intacte reuen die loopse teven bestijgen. Regelmatig komen er op onze redactie vragen binnen over gesteriliseerde teven die op de benen van bezoekers rijden, van pups die op hun vriendjes klimmen, van honden die het op spelende kinderen gemunt hebben of van reuen die een seksegenoot bestijgen. 
 
Wanneer bovenstaande voorbeelden zich voordoen, heeft dat absoluut niks met seks te maken. Het is een manier waarmee de rijdende hond uiting geeft aan een innerlijk conflict: hij vindt de situatie waarin hij beland is erg spannend en zoekt een manier om op de rem te gaan staan. 
  
 

Een rijdende hond straffen helpt niet  

Het is dus van uiterst belang om te ontdekken waarom je hond geen andere uitweg ziet dan te gaan rijden. Welke trigger in zijn omgeving vindt hij zo stresserend dat hij ervan in overdrive gaat? Soms is het heel duidelijk waar je hond last van heeft: bestijgt hij een drukke speelkameraad, dan heeft hij waarschijnlijk nood aan een rustiger partner. Gaat hij rijden op het been van een bezoeker, dan vindt hij het heel spannend om vreemd volk over de vloer te krijgen. En wanneer hij de vriendjes van je kinderen belaagt tijdens een wild spelletje tikkertje-op-hoog, dan zou hij liever hebben dat ze rustig een boek gaan lezen.  
 
Omdat het zo’n gênant zicht is, kunnen eigenaars zich vaak maar moeilijk bedwingen om streng tussenbeide te komen wanneer hun hond zich bezondigt aan rijgedrag. Maar wanneer je je verdiept in het ‘waarom’ van dat gedrag, zal je begrijpen waarom het geen goed idee is om je hond te straffen of zelfs maar je stem te verheffen. 

Voor de volledigheid: ja, er bestaan ook honden die het rijgedrag gebruiken als schreeuw om aandacht. Ze ontdekten in het verleden dat een potje beenwrijven voor heel wat animo zorgt en hebben er nu een gewoonte van gemaakt om aandacht op te eisen van hun eigenaar - ook al is dat (in onze ogen) negatieve aandacht zoals ongemakkelijk lachen en wegduwen. 
 
 

Hoe help je je rijdende hond dan wel? 

Een hond die het rijden inzet om te communiceren dat hij iets niet leuk vindt, rekent op jou om ervoor te zorgen dat hij zich voortaan wél begrepen voelt. Dan verdwijnt de drang om te gaan rijden immers als sneeuw voor de zon. Natuurlijk hoef je je geen (al te grote) zorgen te maken wanneer je hond het heel af en toe nodig vindt om het onderwerp van zijn nare gevoel te bestijgen. Op zo’n moment help je hem rustig weer met vier poten op de grond en probeer je hem te kalmeren d.m.v. een goed gekozen afleidingsmanoeuvre (even snuffelen in het gras, een wandeling om zijn hoofd leeg te maken, een lekker kauwbot of een gevulde kong). Zo krijgt je hond de kans om - weg van alle tumult - eventjes zijn gedachten te verzetten.

Merk je echter dat het rijgedrag van je hond steeds escaleert in welbepaalde situaties? Dan ben je het aan je hond verschuldigd om hem niet meer in zo’n lastig parket te brengen. Enkele voorbeelden: 
 

• Honden die steevast rijden op soortgenoten op de speelweide, vinden dat dagelijkse uitje vermoedelijk veel minder plezierig dan hun eigenaars denken. Ga op zoek naar een privé-speelweide waar je hond ongestoord zijn ding kan doen of spreek af met soortgenoten van hetzelfde kaliber waarmee hij wél onbezorgd kan spelen. 
   
• Zeker voor jonge pups kan het ‘moeten’ spelen in een (grote) groep andere pups uitdraaien op een traumatische ervaring. Kies de speelmaatjes van je pup zorgvuldig uit en monitor het spel continu. Schakel eventueel hulp in om beginnende tekenen van overprikkeling te leren herkennen. 
   
• Weet je hond niet wat hij aanmoet met bezoekers die zomaar in jouw zetel plaatsnemen? Leer hem dan vreedzaam omgaan met vreemde mensen door hem een rustig, veilig plekje aan te bieden waar hij zich ongestoord kan terugtrekken. Vraag aan het bezoek om je hond te negeren.
   
• Raakt je hond helemaal opgenaaid van spelende kinderen en probeert hij met zijn volle gewicht hun geravot lam te leggen? Dan zal hij zeker en vast genieten van een safe space waar kinderen niet toegelaten zijn, zodat hij rustig zijn eigen ding kan doen. 

 
Kom je regelmatig in ongemakkelijke situaties terecht omdat je hond het rijden gebruikt als communicatiemiddel? Bekijk zijn gedrag dan altijd vanuit het standpunt van de hond. Alleen zo kan je ontdekken waarom hij op die manier reageert én kan je er iets aan doen. Dat maakt niet alleen jouw leven makkelijker, maar ook je hond zal je oh zo dankbaar zijn omdat je luistert naar zijn besognes.

Helpt het om een reu met abnormaal rijgedrag te castreren? 

We zegden het eerder al: een rijdende hond zorgt vaak voor gênante situaties en sommige eigenaars zouden er alles aan doen om dat gedrag te stoppen. Al te vaak krijgen ze het (goedbedoelde maar weinig onderbouwde) advies om hun reu te laten castreren, omdat hij ‘oversekst’ is en ‘last heeft van zijn hormonen’. 
 
Maar zoals je hierboven kon lezen, is rijgedrag vaker niet dan wel hormonaal gedreven. Twijfel je over de échte beweegredenen van je reu, kies dan in eerste instantie voor een chemische castratie. Daarmee worden zijn mannelijke hormonen tijdelijk gefnuikt en krijg je een goed beeld van zijn gedrag als castraat, maar zonder hem definitief van zijn ballen te scheiden. 
 
Rijdt je reu na een chemische castratie nog steeds? Dan is het écht geen goed idee om hem chirurgisch te castreren, want zo ontneem je hem de nodige hormonen om normaal te functioneren op een hondse manier. Merk je wél een enorme verbetering op op vlak van rijgedrag, dan kan je overwegen om je hond definitief te castreren nadat het chemisch implantaat uitgewerkt is. 

 

Is een hond die rijdt een dominante hond? 

Nog zo’n boutade die vaak uitgesproken wordt wanneer een hond een andere bestijgt, is dat hij ‘dominant’ is - vaak opnieuw gevolgd door het advies om te castreren. Maar ook hier zit geen grond van waarheid in: de dominantietheorie is al decennia geleden onderuit gehaald en ondertussen weten we wel zeker dat honden helemaal niet uit zijn op het hoogste postje in het universum. 
 
Nogmaals: een hond die rijdt is helemaal niet zelfzeker, integendeel. Hij voelt zich heel onzeker over de situatie waarin hij beland is en vindt er niets beters op dan te communiceren over zijn innerlijke conflict door te gaan rijden. Voor de rijdende hond voelt dat heel natuurlijk aan - zo probeert hij het voorwerp van zijn stress letterlijk tot bedaren te brengen - maar niet alle honden interpreteren dat gedrag op die manier. Voor de ‘lijdende’ hond kan een soortgenoot op zijn rug heel bedreigend overkomen, ook al bedoelt de andere partij dat niet zo. Vaak ontvlamt zo’n situatie dan ook, reden te meer om twee rijdende honden zo snel mogelijk uit elkaar te halen.