Honden communiceren met hun hele lichaam - inclusief staart
Honden gebruiken een heleboel lichaamstaal om te communiceren en daarbij is een belangrijke taak weggelegd voor hun staart. Maar net zoals bij mensen die iets te vertellen hebben, is het altijd belangrijk om naar het totaalplaatje te kijken. Je baseren op kwispelen alleen om te besluiten dat een hond blij is, is zoals de stempel ‘lachend’ drukken op een kind dat waarvan de tanden zichtbaar zijn tijdens het huilen.
Hoe herken je een ‘blije’ kwispel?
Eén van de grootste misvattingen over hondengedrag is dat een kwispelende hond altijd blij is. Ook kwade honden of honden die heel erg bang zijn, kunnen kwispelen. Maar hoe zie je dan het verschil?
Een gelukkige hond is helemaal ontspannen, waardoor niet alleen zijn staart heen en weer wiebelt maar zijn hele lichaam in beweging komt. Bovendien kwispelt een blije hond breeduit: van zover hij kan links tot helemaal naar rechts. Bij een blije kwispel hoort ook een blije gezichtsuitdrukking: zachte ogen, een ontspannen mond die licht geopend is, eventueel licht hijgend. In dit filmpje toont hondengedragstherapeut Tine Arets hoe dat er precies uit ziet.
Wil je helemaal zeker zijn van de goede bedoelingen van een hond, dan moet je weten hoe hij zijn staart in totale ontspanning draagt - zeg maar het ‘standje neutraal’ van je hond. Dat varieert van ras tot ras: o.a. dwergkeeshonden of ‘pomeriaantjes’ dragen hun staart standaard bovenop de rug, terwijl windhondtypes van nature een heel lage staarthouding hebben.
Honden kwispelen om verschillende redenen, de rest van hun lichaamstaal vertelt je waarom precies
Om welke redenen kan een hond nog kwispelen?
Een hond die met een lage staarthouding traag heen en weer kwispelt, voelt zich onzeker tot zelfs angstig. Andere signalen die erop wijzen dat een hond zich niet op zijn gemak voelt, zijn het hoofd wegdraaien, het oogwit tonen, een voorpoot optillen en likken aan de mond. Deze honden willen liever met rust gelaten en kunnen uit angst bijten wanneer ze tot contact gedwongen worden. Stopt een hond plots met kwispelen en houdt hij zijn hele lichaam stil, dan probeert hij een ongemakkelijke situatie te laten weggaan zonder agressie. Dat zie je vaak gebeuren bij honden die zich schijnbaar ‘braaf en gewillig’ laten aaien door vreemden, terwijl ze eigenlijk liever met rust gelaten worden.
Een hond die met een hoge staarthouding kwispelt terwijl de rest van zijn lichaam bijna niet beweegt, voelt zich bedreigd en maakt zich klaar om de confrontatie aan te gaan. Dat zie je bijvoorbeeld wanneer een onbekende bezoeker voorbij de tuin passeert of wanneer je hond tijdens het wandelen een hond in de gaten krijgt die hij niet goed kan inschatten. Zie je op dat moment enkel het puntje van de staart heen en weer bewegen, omdat de rest té gespannen is, dan volgt er vaak een uiting van agressie. Soms gaat zo’n stijve kwispel gepaard met een grom of andere extra waarschuwing, tenzij de hond in kwestie in het verleden vaak gestraft werd om te grommen (lees hier de volledige uitleg over waarom je dat beter niet doet).
Een valse hond?
Nog al te vaak beweren mensen ‘uit het niets’ gebeten te worden door een hond die vooraf aan het kwispelen was. Zulke honden krijgen ten onrechte de stempel ‘vals’ opgedrukt, terwijl ze eigenlijk duidelijk communiceerden dat iemand hen een oncomfortabel gevoel gaf. Vaak belanden dit soort honden in het asiel (of krijgen ze een spuitje), ook al hebben ze geen schade aangericht en was de beet slechts een waarschuwing (na een rist andere waarschuwingen) van een in het nauw gedreven dier. Daarom is het zo belangrijk om verder te kijken dan de staart alleen. Twijfel je of een hond jouw bedoelingen wel goed inschat? Neem dan geen risico en laat hem met rust. Het is trouwens altijd een goed idee om te wachten tot een hond zelf contact met je maakt, ook al kwispelt hij breeduit. Zo weet je altijd helemaal zeker dat hij zin heeft om geaaid te worden.
