Beestig

Oorsprong – waar komt de Tervuerense herder vandaan?

Zoals je al wel kan raden, is de Tervuerense herdershond afkomstig van Tervuren, een gemeente in de provincie Vlaams-Brabant - de extra ‘e’ in zijn officiële rasnaam stamt nog uit een oude Vlaamse spellingswijze. De Tervuerense herder is één van de vier types Belgische herdershonden, net als de Mechelse herder, de Laekense herder en de groenendaeler. 

Alle Belgische herdershonden delen dezelfde geschiedenis. Tot het einde van de negentiende eeuw waren zij vooral de werkmakkers van boeren en schaapherders, die hen gebruikten als werkhonden. Aan het einde van de negentiende eeuw kregen ze eindelijk erkenning door de oprichting van een rasclub en het ontstaan van een rasstandaard. Enkele jaren later ontstonden er ruzies over de rasstandaard, omdat de honden er zo verschillend uitzagen. Vanaf dan begon men een onderscheid te maken tussen de verschillende variëteiten. Bovendien werd het verboden om de nieuwe rassen onderling te kruisen. 

Die regel werd ongedaan gemaakt tijdens de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Er was namelijk een tekort aan Belgische herders, waardoor men wel met verschillende rassen moest kweken om incest te vermijden en het uitsterven van de Belgische herders te voorkomen. In 1965 werden de rasstandaarden van de vier verschillende rassen opnieuw officieel vastgelegd. 
  
 

Uiterlijk – hoe herken je een Tervuerense herder? 

De Tervuerense herdershond is ontstaan uit een kruising van twee langharige Belgische herders. Die gladde, langharige vacht is nog steeds een typerend kenmerk van de Tervuerense herder dat hem onderscheidt van de Mechelse herder en de Laekense herder. Aan de hals is de vacht langer dan aan de rest van het lichaam. De prachtige, langharige vacht komt voor in vaalros, grijsrood en alle kleurschakeringen van grijs tot bruin. Op het gezicht van deze hond is altijd een zwart masker te vinden. 

Grootte en gewicht – hoe groot en zwaar wordt de Tervuerense herder?

De Tervuerense herder is een grote hond, met een schofthoogte van 56 tot wel 66 centimeter. Het gewicht schommelt tussen 25 en 35 kilogram, waarbij de reuen zwaarder uitvallen dan de teven. 

Karakter en opvoeding – de Tervuerense herder is een aanhankelijke hond

De Tervuerense herder is een aanhankelijke hond voor zijn gezin, maar diep vanbinnen blijft hij een herdershond in hart en nieren. Als rasechte waakhond kan hij argwanend reageren op onbekende mensen, kinderen en dieren. Mits er tijdens de socialisatieperiode voldoende aandacht besteed wordt (ook bij de fokker!) aan neutrale en positieve ervaringen met verschillende types mensen en dieren, groeit de Tervuerense herder uit tot een stabiele vriend in huis. Hoe goed je hond het ook doet met kinderen, laat hem er nooit mee alleen en hou een extra oogje in het zeil wanneer er vriendjes komen spelen. Wanneer het spel wat wilder wordt, wil deze waakse wel eens optreden als politieagent! 

De Tervuerense herder is een slimme en werkwillige hond, maar dat wil niet zeggen dat zijn opvoeding peanuts is. Zijn tomeloze energie moet in goede banen geleid worden via een duidelijke trainingsmethode. Aangezien deze hond - ondanks zijn stoere reputatie - ook erg gevoelig is, boek je het meeste succes met een zachte maar consequente aanpak. Focus je niet op het afstraffen van ongewenst gedrag, maar toon je hond wat er wel van hem verwacht wordt. Slim als hij is, zal de Tervuerense herdershond maar wat graag meewerken en dan is het écht niet nodig om hardhandig op te treden. Een goede puppycursus kan je alvast op weg helpen. 

De bewegingsbehoeften van deze hond liggen hoog, zoals dat bij de meeste herdershonden het geval is. Hij houdt van apporteren en zegt nooit nee tegen een lange wandeling. Maar bovenal wil deze werkhond werken! Hij wordt helemaal happy van teamwork, probeer dus zeker ook eens enkele hondensporten uit. Wie weet vind je wel een hondensport die perfect past bij jou en je Tervuerense herdershond? Ook thuis kan je je trouwe metgezel entertainen, bijvoorbeeld door trucjes aan te leren of hem te laten hersenwerken.  

Voeding en verzorging – welke verzorging heeft een Tervuerense herder nodig? 

Door de lange vacht van de Tervuerense herder zou je misschien denken dat deze hond veel vachtverzorging nodig heeft, maar het tegengestelde is eerder waar. Als je hem te vaak borstelt, riskeer je de ondervacht te beschadigen. Daardoor zal de hond enkel nog meer haar verliezen, namelijk de beschadigde haren van de ondervacht. Beperk daarom de borstelbeurten, behalve tijdens de rui. In die periode heeft de Tervuerense herder wél nood aan wat hulp om alle loszittende haren te verwijderen en klitvorming te vermijden. Ook gecastreerde en gesteriliseerde honden van dit ras moeten vaker gekamd worden.  
 
 

Gezondheid en levensverwachting – voor welke kwaaltjes en ziektes is de Tervuerense herder vatbaar?

Bij de Tervuerense herdershond zijn enkele erfelijke aandoeningen bekend, waarop in sommige gevallen getest kan worden alvorens men gaat fokken. Dat onderstreept nog maar eens het belang van het uitzoeken van een goede fokker die de nodige medische attesten kan voorleggen om aan te tonen dat jouw toekomstige pup zo weinig mogelijk genetische aanleg heeft voor deze ernstige problemen, die bovendien vaak moeilijk te behandelen zijn.

Voor deze aandoeningen is de Tervuerense herdershond meer dan gemiddeld vatbaar: 
 

• Heupdysplasie: bij deze ontwikkelingsstoornis van de heup is er een afwijkende vorm van het heupgewricht. Doordat de verschillende onderdelen van het gewricht niet goed in elkaar passen, ontstaat er instabiliteit en slijtage van het gewricht. De aandoening leidt tot veel pijn en kreupelheid bij de hond en is erg moeilijk te behandelen.
   
• Elleboogdysplasie: er zijn verschillende vormen van deze ontwikkelingsstoornis van de elleboog. Door drukverschillen in het ellebooggewricht ontstaat artrose. De hond heeft hierdoor veel pijn, wat zich uit in kreupelheid. Net als heupdysplasie is ook elleboogdysplasie moeilijk te behandelen.
   
• Epilepsie: net als bij mensen wordt epilepsie bij honden veroorzaakte door plotselinge, tijdelijke verstoringen van de elektrische impulsen in de hersencellen. Daardoor krijgt de hond epileptische aanvallen, waarbij de hond bewusteloos is en de spieren ongecontroleerd samentrekken. Bij sommige honden is epilepsie te behandelen met medicatie, maar als de medicatie niet werkt en de ziekte is te ernstig, is euthanasie de enige oplossing.
   
• Chronische superficiële keratitis: deze oogaandoening wordt veroorzaakt door een oppervlakkige ontsteking van het hoornvlies. Bij het begin van de aandoening verschijnt er een grijze waas over het zicht van de hond, later kan dat leiden tot blindheid.
   
• Cataract: bij deze oogaandoening neemt de doorzichtigheid van de lens steeds meer af. Daardoor lijkt het alsof er een witte waas over de ogen ligt. Soms vindt de oogaandoening enkel plaats op bepaalde delen van de lens, maar wanneer de hele lens aangetast is, volgt volledige blindheid.   
   

Waarop moet je letten bij het kiezen van een Tervuerense herder?

Ben jij ervan overtuigd dat jij deze grote, aanhankelijke hond op sleeptouw wil nemen tijdens al jouw activiteiten? Dan kan de zoektocht naar een geschikte pup beginnen. Maar hoe pak je dat aan? Wij helpen je alvast op weg om een goede fokker te vinden met deze tips. 
 

• Zet eerst op een rijtje wat je precies verwacht van je toekomstige hond. De Tervuerense herder staat bekend om zijn werklust en sommige fokkers doen hun best om die nog meer in de verf te zetten. Ideaal als je op zoek bent naar een echte werkhond of wanneer je heel veel tijd (en goesting) hebt om aan hondensport te doen. Maar er bestaan ook fokkers aan het andere uiteinde van het spectrum, waar de honden een minder pittig karakter hebben waardoor ze af en toe wel eens een dagje activiteit kunnen overslaan. Wil je gewoon een sportief maatje voor het ganse gezin, dan kies je liever niet voor een hond uit werklijnen. 
   
• Kies voor een fokker waar de pups in de gezinssfeer opgroeien, omdat de socialisatie begint vanaf de eerste levensdagen van de pup. In de eerste levensweken worden enorme stappen gezet. Als de hond samenleeft met het gezin, zal hij leren hoe hij moet omgaan met kinderen en misschien ook wel met andere huisdieren, maar ontdekt hij ook dat een stofzuiger ok is, dat er af en toe iets op de grond valt of dat er een verschil bestaat tussen binnen en buiten. Hoe sneller je hond deze dingen meekrijgt, hoe stabieler hij later functioneert in je gezin.
   
• Daarnaast kon je ook al lezen dat het belangrijk is om te kiezen voor een fokker die medische attesten heeft van de ouderdieren. Om het risico op erfelijke aandoeningen te verminderen bij de pups, kiezen goede fokkers ervoor om enkel te fokken met ouderdieren met gezonde gewrichten en goede genetische uitslagen. Kan de fokker die jij bezoekt geen medisch attest voorleggen of weet hij helemaal niets van de geschiedenis van de ouderdieren? Dan kan je best op zoek gaan naar een andere fokker.
   
• Bovendien moet je letten op de leefomstandigheden waarin de pups en de ouderdieren leven. Hebben ze veel ruimte om rond te lopen? Zijn hun eet- en drinkbakjes schoon? Als je een fokker bezoekt waarbij de pups in slechte omstandigheden leven, zal je misschien denken dat jij de pups kan redden door ze een nieuw huisje te geven. Maar eigenlijk hou je op die manier vooral dergelijke wanpraktijken in stand. Hoeveel pijn het ook doet, je laat de pups beter zitten waardoor de broodfokkers stoppen met fokken. Anders zullen de ouderdieren telkens opnieuw nestjes moeten fokken in die slechte omstandigheden …
   
• Ook moet je weten dat de honden ontwormd, gevaccineerd en gechipt zijn voordat ze met jou naar huis gaan. Daarnaast krijg je ook de belangrijke documenten mee, zoals het vaccinatieboekje en de stamboom van jouw Tervuerense herdershond. 

 
Neem zeker ook eens een kijkje in het asiel. Misschien zit daar wel een Tervuerense herders (of een andere actieve hond) te wachten op een tweede kans. Het grote voordeel van een volwassen herdershond is dat de asielmedewerkers je kunnen vertellen wat voor karakter de hond heeft en of hij bij jou past, terwijl dat bij pups veel moeilijker te voorspellen is.